بختم ار یار شود رختم از اینجا ببرد...

خونه فقط دو روز اولش خوبه فقط دو روز اولش مهمونم از روز سوم به بعد یکی یکی دلایلی که بخاطرشون فرار کرده بودم خودشونو نشون میدن. کم کم همه اون چیزایی که همه عمر آزارم میدادن پیداشون میشه و باز دستشونو میذارن بیخ گلوم و فشار میدن. از روز دومه که باید چمدونمو جمع کنم و برگردم. من یه تبعیدیم. بجز خودم هیچ کس این موضوع رو نمیدونه. یاد گرفتم از مشکلاتم با کسی حرف نزنم. خانواده چی؟ از نظر اونا من یه لوسم که فقط بلدم فرار کنم. هیچ وقت هیچ کس تلاشهای من رو ندید. همش بازیه... یه بازی مسخره. کاش میشد تموم بشه. کاش میشد...